Alles wijst er op dat een steeds agressiever China al haar macht zal aanwenden om Taiwan klein te krijgen op het wereldtoneel. Hierbij schuwt het steeds minder van oorlogstaal en open provocaties zoals gevechtsvliegtuigen die Taiwan\u2019s luchtruim meedogenloos <\/strong>binnendringen<\/strong><\/a>. 3D modellen van het eiland worden <\/strong>obsessief bestudeerd<\/strong><\/a> door een Chinees leger dat zich steeds hardnekkiger bewapent. De onderwerping van Taiwan zou na de <\/strong>ontmanteling van Hongkong\u2019s vrijheden<\/strong><\/a> eerder dit jaar mooi op de palmares van Xi Jinping staan. En dat kan nog gebeuren voor de honderdste verjaardag van de Communistische Partij op 23 juli 2021. Is Taiwan gedoemd om een geopolitieke speelbal tussen Xi\u2019s ambities en de hegemonie van de Verenigde Staten te blijven tot het de spuigaten uitloopt?<\/strong><\/p>\n\n Taiwan kreeg de afgelopen maanden heel wat media-aandacht, meestal voor zijn uitstekende en vastberaden preventiemaatregelen<\/a> tegen COVID-19. Het land had ruime ervaring opgedaan tijdens de SARS uitbraak van 2002<\/a> en heeft daarbij een viroloog als Vice President<\/a>. Zelfs daarvoor schopte het land het tot menige krantenkoppen toen het in 2019 als eerste land in Azi\u00eb holebihuwelijken legaliseerde<\/a>.<\/p>\n\n Het eiland dat Chiang Kai-shek in 1949 als toevlucht koos voor Mao\u2019s opmars wordt nog steeds beschouwd als een rebelse provincie door de Volksrepubliek China. Het feit dat Taiwan zich de laatste decennia heeft weten te ontpoppen tot een bloeiende democratie betekent een extra doorn in het oog voor China. De Verenigde Staten, die Taiwan vroeger vooral achter de schermen steunden, steken hun sympathie ook niet meer onder stoelen of banken. Dit gaat tot de verkoop van nieuwe militaire snufjes<\/a> zoals drones, anti-schipraketten en gevechtsvliegtuigen tot openbare bezoeken<\/a> van hoogstaande Amerikaanse ambtenaren. Opvallend is dat bij dit krachtige wapenarsenaal sinds recent<\/a> ook langeafstandsraketten zijn toegevoegd die China kunnen treffen. Taiwan zit hopeloos vast tussen het spierengerol van Washington en Beijing.<\/p>\n\n De relatie tussen Taiwan en de Verenigde Staten is stilletjes onafgebroken verder gegroeid sinds de Amerikanen in 1971<\/a> de offici\u00eble diplomatieke relatie met Taiwan moesten opbergen. China was er dat jaar in geslaagd om de erkenning van Taiwan door alle leden van de VN veiligheidsraad aan banden te leggen. Zo werd de Volksrepubliek het echte China<\/a> aan de tafel en bleef de Republiek China, ofwel Taiwan, een gemarginaliseerde oproerling. Hierbij kwam China ook op de proppen met een \u2018One China Policy\u2019 waarin duidelijk staat dat Taiwan definitief deel uitmaakt van China. China maakt er nog altijd gretig gebruik van om gevestigde en potenti\u00eble bondgenoten van Taiwan op de knie\u00ebn te dwingen.<\/p>\n\n\n Buiten enkele landen in de Stille Oceaan en Midden- en Zuid-Amerika kan Taiwan niet veel offici\u00eble bondgenoten meer opnoemen. Zeker de kleine micronaties in de Stille Oceaan zijn een makkelijk doelwit voor China\u2019s lucratieve deals<\/a>. Zo ruilden Kiribati en de Salomonseilanden vorig jaar<\/a> hun diplomatieke relatie met Taipei in voor Beijing. Washington dreigde op zijn beurt de banden met de Salomonseiland ook te breken. De eilandengroep kreeg Vice-President Mike Pence niet meer op de koffie<\/a> maar verdere gevolgen bleven uit. Opvallend is dat Vaticaanstad een openlijke bondgenoot blijft van Taiwan. Achter de schermen sloot de paus wel een deal<\/a> met China om de Chinese staatskerk te erkennen en een ambassade te openen in Beijing. In ruil daarvoor zou de paus potentieel talloze levens van ondergedoken Chinese Christenen redden, indien ze toetreden tot China\u2019s offici\u00eble kerk.<\/p>\n\n Verder is er ook nog de dubbelzinnige rol van Japan in de regio. De Japanners zwaaiden de scepter in Taiwan van 1895 tot het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 maar gaven het eiland pas diplomatiek vrij aan Taiwan in 1951<\/a>. Japan weigerde later het eiland opnieuw officieel af te staan aan de Volksrepubliek China. Japan had het eiland al eens afgestaan aan \u00e9\u00e9n van de twee China\u2019s en kon dit geen tweede keer doen, zo redeneerde de overheid<\/a>. Zelfs in een verdrag tussen China en Japan uit 1972 die gestalte gaf aan de diplomatieke relatie tussen de twee landen<\/a> wordt de \u2018One China Policy\u2019 nooit formeel erkent. De kersverse Japanse premier Yoshihide Suga lijkt ook niet happig om China enige duimbreed toe te geven en probeert haar groeiende invloed in Zuidoost-Azi\u00eb strategisch te pareren door relaties met landen als Indonesi\u00eb goed te onderhouden<\/a>.<\/p>\n\n De Amerikanen blijven ondertussen ongestoord het Chinese \u2018One China\u2019-dogma omzeilen met hun \u2018Taiwan Relations Act\u2019. Die wet uit 1979 zorgde er in de praktijk voor dat de Verenigde Staten en Taiwan hun diplomatieke relaties bleven onderhouden achter de schermen. In diezelfde wetgeving verklaren<\/a> de Verenigde Staten ook dat het bereid is om Taiwan te verdedigen tegen invallen. Wanneer China in september met enkele gevechtsvliegtuigen door het Taiwanese luchtruim scheurt terwijl een Amerikaanse gezant op bezoek is<\/a>, wordt het startschot gegeven voor de bewapening van het eiland.<\/p>\n\n Eind oktober<\/a> werd een nieuwste deal goedgekeurd om Amerikaanse wapens te verkopen aan Taiwan. Ditmaal met lucht-grondraketten die ontworpen zijn om terug te vechten en Chinese steden kunnen raken. De deal komt neer op bijna twee miljard dollar<\/a> en zal 400 raketten introduceren op het eiland. \u201cZolang China haar militaire activiteiten in de regio opgekrikt, zal de Verenigde Staten de bal terugkaatsen,\u201d vertelt Brian Hioe (29), een Taiwanese journalist en burgerrechtenactivist, ons.<\/p>\n\n\n Hioe verdiende zijn strepen tijdens de studentenprotesten in Taiwan van 2014<\/a>, ook wel gekend als de \u2018Sun Flower Movement\u2019. Tijdens die woelige periode bezetten studenten regeringsgebouwen uit protest tegen een nieuwe handelswet die de Chinese economie meer speling zou geven op het eiland. Het resultaat<\/a> was een flinke politieke nederlaag voor de Kuomintang. Zij stammen rechtstreeks af van het regime dat Chiang Kai-shek installeerde op het eiland en promoten tegenwoordig<\/a> een nauwere samenwerking met China. Dit wordt vaak gewijd aan hun talloze economische en familiale banden met het vasteland.<\/p>\n\n Het resultaat is dat Tsai Ing-wen van de Democratische Progressieve Partij sinds 2020 bezig is aan haar tweede presidentstermijn<\/a>. Het is haar taak om Taiwan door een steeds gevaarlijker traject te loodsen. \u201cZe heeft een moeilijke rol te vervullen,\u201d zegt Hioe, \u201cLangs de ene kant moet ze de invloed van China buitenhouden, maar ze mag China ook niet te hard schofferen.\u201d Maar hoe lang kan Tsai zo blijven koorddansen? \u201cElke keer dat China weer eens dreigt, neemt de vastberadenheid van de Taiwanese bevolking toe. Hoe harder de Kuomintang de Chinese agendapunten duwt, hoe sterker de steun voor Tsai wordt,\u201d legt Hioe uit. Tsai blijft voorlopig voorzichtig assertieve taal vermijden in de media. Ze benadrukt<\/a> zelfs dat haar regering altijd open staat voor onderhandeling met China over de Taiwanese kwestie.<\/p>\n\n\n Hioe denkt dat de Amerikaanse verkiezingen een cruciale rol zullen spelen in de ontwikkeling van het conflict. \u201cAls \u00e9\u00e9n van de twee kandidaten de resultaten verwerpt, kan China dat gerust identificeren als een moment om de trekker over te halen. Verder is het Westen nog volop aan het worstelen met de pandemie,\u201d zegt Hioe. Maar het is nog niet het juiste moment voor China, beweert Hioe. \u201cZe hebben nog niet de logistieke middelen om een troepenmacht naar het eiland te verplaatsen die groot genoeg zou zijn om het te bezetten,\u201d zegt Hioe. \u201cChiang Kai-shek had speciaal gekozen voor Taiwan als vluchtoord omdat het omringd is door een woelige en stormachtige zee, wat een invasie per zee geen koud kunstje maakt.\u201d<\/p>\n\n Volgens Hioe zou zo\u2019n invasie de grootste militaire operatie sinds D-Day betekenen. Moderne oorlog bevoordeelt de verdediger en wat dat betreft is Taiwan even onaantastbaar als een teruggetrokken schildpad. \u201cChina is gewoonweg niet klaar voor zo een confrontatie. Duizenden jonge mannen zullen om het leven komen bij zo\u2019n invasie en de politieke gevolgen kunnen de Communistische Partij fataal zijn. Zij beseffen dit zelf maar al te goed,\u201d zegt Hioe.<\/p>\n\n Toch heeft de Communistische Partij al aangetoond dat ze steeds verder durft te gaan. \u201cDe militaire oefeningen op zee en luchtruimovertredingen zijn bijna een dagelijks feit geworden. Maar dit gaat meer over trots dan intimidatie,\u201d legt Hioe uit. Volgens Hioe is een herhaling van de situatie in Hongkong echter niet mogelijk. \u201cHongkong was al lang onder Chinese controle. De internationale maatschappij kijkt ook anders naar Taiwan. Hongkong is een financieel centrum terwijl Taiwan een grote rol speelt in de bevoorradingsketen van de wereldeconomie en daarnaast ook een van de grootste producenten van semiconductors is,\u201d zegt Hioe, \u201cDaar raak je niet zomaar aan.\u201d<\/p>\n\nTwee China\u2019s<\/h3>\n
<\/h3>\n
De vrouw aan het hoofd van Taiwan<\/h3>\n\n
China is er nog niet klaar voor<\/h3>\n\n