Dat zijn we. De muilezels van de maatschappij. Wij, mensen die te veel verdienen voor elke premie, maar te weinig om het geld via ingewikkelde constructies weg te sluizen van belastingen. Wij, de gewone, gemiddelde, werkende mens. De muilezels van de maatschappij.
Het solidariteitsprincipe stelt dat elkeen bijdraagt naar eigen vermogen, en krijgt naar eigen noden. Het is een principe waar ik, als liberale, menslievende burger, helemaal achter sta. Ik geloof in kansen creëren, ik begrijp dat we allemaal verschillend starten, ik aanvaard dat het leven niet altijd loopt zoals we gedroomd hebben. En dat we dus allemaal zorg dragen voor elkaar, zij het door het geven van zorg, dan wel door het betalen van allerhande bijdragen om een herverdeling van de middelen mogelijk te maken.
Waar het schoentje echter knelt momenteel, is de invulling die men lijkt te geven aan ‘eigen vermogen’ en ‘eigen noden’. Wie net die éne euro te veel verdient, heeft geen recht meer op een sociale premie voor energie. Wie net die éne euro te veel verdient, betaalt het volledige remgeld bij de dokter. Wie net die éne euro te veel verdient, kan geen aanspraak maken op een sociale toeslag bij het groeipakket. De honderden euro’s die je zo niet krijgt, maken een wereld van verschil op het einde van de rit.
De noden van de werkende mens worden echter nergens vermeld. Dat je de extra fondsen kan gebruiken voor een crèche, want je werkt wel. Dat je de extra fondsen kan gebruiken voor een parkeerplaats, omdat de auto noodzakelijk is om op je werkplek te geraken in het midden van dat industrieterrein. Dat je de extra fondsen kan gebruiken om een woning te verbouwen, die nu we thuiswerken, plots wel heel druk wordt… Dat je de fondsen wel kan gebruiken om te léven, iets waar we allemaal naar streven.
Dat middelen worden herverdeeld om het leven voor iedereen leefbaar te maken, is meer dan ok. Dat de middelen worden weggekaapt tot op het niveau waar zelfs tweeverdieners het water aan de lippen staat, is geen herverdeling maar een slachtpartij. Een slachtpartij bovendien die vooral dient om de steeds verder ontsporende begroting op orde te houden. Want viel u dat ook al op? Eerst wordt nagegaan hoeveel geld er nodig is, daarna wordt gekeken op welke manier dit kan binnengehaald worden. Liefst bij de gewone muilezels.
Want tegenwoordig heeft deze muilezel toch geen stem. In al onze goedigheid, grauwgrijze huidskleur, in al onze normaliteit, worden we niet gehoord. We behoren allang niet meer tot het electoraat waarvan men de stem wil. We zijn allang geen doelgroep meer die iemand wil vertegenwoordigen. Dat zich ook in de werkende middenklasse menselijke en financiële drama’s afspelen is allang geen item meer. We krijgen wel de lasten, niet de lusten. Die zijn voor de paradepaardjes in de 16, die met hun ‘solidaire’ voorstellen andere doelgroepen proberen paaien. De muilezels zullen de rit wel uitzitten.
En op het einde van de rit, hebben we als muilezels geholpen om de berg over te geraken, om afgedankt verder te grazen op een belachelijk laag pensioen. Terwijl die energiefacturen maar blijven komen.
Solidariteit is een mooi principe, de invulling ervan is verworden tot een politieke strijd. Het gevolg is een kreunende middenklasse die kopje onder gaat. Gelukkig kunnen muilezels zwemmen. Of niet?
