PRACTICE WHAT YOU PREACH
De barsten in het team van 11 miljoen
Sinds het aantreden van de regering De Croo I krijgt onze federale overheid lof voor haar communicatie rond de huidige gezondheidscrisis. Dat kon ook bijna niet anders, wanneer de vorige regering vooral uitblonk in onduidelijkheid en besluiteloosheid. Met de huidige strategie slaat onze regering een nieuwe weg in. Met haar campagne van “1 team van 11 miljoen” speelt ze in op onze burgerplicht, groepsgevoel en solidariteit.
De positieve aanpak van de huidige federale communicatiestrategie is bemoedigend en streeft een gemeenschappelijk doel na dat we enkel kunnen bereiken door aan hetzelfde zeil te trekken. Vele Belgen toonden al het goede voorbeeld nog voor de overheid haar campagne lanceerde. Van de zorgverlener, de winkelbediende en de vrijwilliger tot iedereen die dagelijks een mondmasker draagt, afstand houdt en zijn handen wast. Hoewel het “team van 11 miljoen” gericht is op alle Belgen is het jammer om vast te stellen dat niet alle Belgen zichzelf als een deel van dat team beschouwen.
Ironisch genoeg is het typisch Belgisch om net overheidsmaatregelen te ontlopen. Net zoals bij belastingontduiking dreigen we van het omzeilen van de huidige gezondheidsregels onze nationale sport te maken. De campagne van de federale overheid is blijkbaar niet wervend genoeg. Dat geld niet enkel voor de burger in de straat, maar ook voor allerhande experten en beleidsmakers. Om de haverklap berichten media over wetenschappers en academici die voor steeds strengere maatregelen pleiten en ons angst inboezemen met het ene rampscenario na het andere. Expertise en hoe daar over te communiceren met de brede bevolking in tijden van crisis zijn echter twee verschillende zaken. Daarnaast is het journaal van zeven uur uw vaste afspraak met uw provinciegouverneur die trots nog meer repressieve maatregelen aankondigt. De positieve en groepsvormende boodschap van onze federale overheid is klaarblijkelijk niet voor hen bestemd. Inspelen op angst is namelijk makkelijker dan de hoop te voeden.
Het spreekt echter voor zich dat de overheid kan en moet gebruik maken van de middelen die hen volgens de wet ter beschikking zijn gesteld. Overtreders moeten aangepakt en berecht worden volgens de principes van de rechtstaat. Maar het blijkt dat onze overheid niet in staat is om goed beleid te voeren binnen de grenzen van onze wetten. Zo hard we neerkeken op het repressieve regime in China, zo hard moeten we ons nu schamen dat er in ons land een avondklok van kracht is. Zelfs liberale politici, normaal gesproken voorvechters van individuele vrijheden, vinden het doodnormaal dat de politie met een drone in uw achtertuin komt kijken hoeveel van uw gasten naar de wc gaan. Wees ook voorzichtig met het bestellen van een verdacht aantal pizza’s en laat uw kinderen zéker niet in openlucht met klasgenootjes het nieuwe jaar toezingen. Het blijft ook nog steeds een raadsel hoe de raad van state de vreselijke paradox van de middernachtmis zal oplossen. Premier René Magritte heeft zijn kunst weten om te vormen tot politiek beleid.
“Het team van 11 miljoen” is een mooie poging om beroep te doen op ons verantwoordelijkheidsgevoel, om deze crisis als groep aan te pakken. Helaas lijkt het alsof onze overheid zelf geen deel wil uitmaken ons team. De positiviteit van de campagne staat in schril contrast met het toenemende aantal repressieve en ongrondwettelijke maatregelen. Nog te vaak overtreden mensen de regels, maar ook onze overheid overtreedt maar al te graag haar eigen regels om de perceptie te wekken dat ze daadkrachtig te werk gaat. Er komt een dag dat ons land vrij is van dit vreselijke virus, maar hoe vrij zullen we zelf nog zijn?
Robin Devroey
